Αντάμοφ, Αρτούρ

(Arthur Adamov, Κισλοβόντσκ, Καύκασος 1908 – Παρίσι 1970). Ρώσος θεατρικός συγγραφέας. Θεωρείται από τους σημαντικότερους στον ιδιαίτερο χώρο του πρωτοποριακού θεάτρου, που έχει επικρατήσει να λέγεται Θέατρο του παραλόγου. Έργο του ανέβασε πρώτη φορά ο Ζαν Βιλάρ το 1950 στο Εθνικό Λαϊκό Θέατρο (Η εισβολή). Το κύριο θέμα στο θέατρο του Α. είναι η σύγχυση που βασιλεύει στην ηθική και κοινωνική ζωή της σύγχρονης εποχής· σε αντίθεση με το ψυχολογικό θέατρο, ο Α. επιχείρησε να εκφράσει αυτή τη σύγχυση με μορφή πρωτόγονη, που βασίζεται πιο πολύ στις κινήσεις και στις πράξεις παρά στον λόγο. To πρόβλημα της έλλειψης επικοινωνίας, που προβάλλει ολοκάθαρα στην Παρωδία (1947), γίνεται εφιαλτικό στην Εισβολή (1950)· στο Πινγκ-Πονγκ (1955) η ανθρώπινη παραφροσύνη συνδυάζεται με τη φιλοδοξία από τη μια και με την παντοδυναμία της μηχανής από την άλλη μεριά. Τα ύστερα έργα του, Άνοιξη του ‘71 (1962) και Πολιτική των υπολειμμάτων (1962), όπου γινόταν εμφανής μία στροφή στην εκλογή των θεμάτων, μπορεί να θεωρηθούν πως έχουν τις ρίζες τους στον Καθηγητή Ταράν (1951), κωμωδία όπου για πρώτη φορά τα πρόσωπα του Α. δρούσαν σε τόπους πραγματικούς και σαφώς καθορισμένους. Στο θέατρο του Α. τα πρόσωπα από την πρώτη έως την τελευταία σκηνή βρίσκονται υπό αμείλικτη καταδίωξη, ακρωτηριάζονται ηθικά και εξοντώνονται. Η γλώσσα του συγγραφέα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κρεουργημένη και o διάλογός του σκόπιμα δεν είχε συνοχή. Η διασκευή έργων για το θέατρο είναι μια άλλη όψη του ταλέντου του Α. (Νεκρές ψυχές του Γκόγκολ, Δαντών του Μπρίχνερ).